Troll winterweek in Wildermieming- februari 2025
Op zaterdagochtend 1 februari moesten de Trollers vroeg uit de veren om op de bus te stappen naar Wildermieming Oostenrijk. We gingen met de verenigingen Bedaf, SLT en Troll op pad. Wat betreft weer beloofde het een mooie zonnige week te worden, dus op naar de sneeuw en de zon.
De busreis ging niet zo snel als verwacht omdat er dit keer een aanhanger met ski’s achter de bus aansleurde. Hierdoor mag de bus maar 80 km/u rijden. Dus in de avond rond 20.30u konden wij eindelijk aanschuiven aan het avondeten in hotel Traube Wildermieming. Onderweg was er weinig sneeuw te bekennen, pas tegen de grens met Oostenrijk bij de Fernpass lag er sneeuw. Er was weinig te zien want het was inmiddels al donker geworden.
De busreis is mij 100% meegevallen. Ik kon helemaal achterin ruim zitten. Normaal overigens niet de veiligste plek, maar de aanhanger fungeerde als bumper voor achteropkomend verkeer. Dus oordeelde ik dat ik daar rustig kon gaan zitten. Mijn ‘aanspraak’ achterin was van tijd tot tijd heel spraakzaam, maar veel momenten was het stil en zat de persoon te dutten en mee te veren op de bewegingen van de bus. Komisch om te zien.
Wildermieming
Het hotel ligt aan de grote weg in Wildermieming en blijkt een mooie uitvalsbasis voor de langlaufgebieden in de buurt. Helaas lag er in het dal van Wildermieming weinig sneeuw waardoor er hier geen loipes geopend waren. Tevens dacht ik dat het makkelijk zou zijn om skate langlaufski’s te huren, maar dat bleek niet zo te zijn. Wel konden diegene die geen klassieke ski’s hadden, de ski’s van OAD lenen. Dit zat in de prijs inbegrepen. Dus een tip voor diegene die volgend jaar meegaan en skate skies willen huren; doe dit in Nederland.
Het hotel is groot en gezellig ingericht. Het eten is goed. In de ochtend moet je invullen op een kaart wat je in de avond wilt eten; dus in de avond wordt van je verwacht dat je aan dezelfde tafel aanschuift. Voordeel van weten wat de pot schaft…als het niet lekker is, kun je bij de lunch iets anders eten. Een mooi systeem tenminste als mensen niet vergeten waar ze hebben gezeten; gaandeweg de week zal een Troller mijn eten opeten, daar hij bij ons aan tafel kwam zitten, omdat een ander op zijn plaats was gaan zitten en er geen plek meer was aan die tafel. Natuurlijk was de ober ook ‘overstuur’ en raakte hij de kluts kwijt doordat het niet meer klopte.
Vergeetachtigheid was een dingetje deze week. Hier en daar was er iemand wel weer wat kwijt inclusief een set skies die aan het eind van de week de weg naar het hotel weer hadden gevonden. Een groot raadsel.
Langlaufgebieden
We zijn in de volgende langlaufgebieden geweest: Leutasch, Pertisau, Seefeld en Niederthai. Soms kon je in het hotel de loipepas van tevoren kopen; in Pertisau moest dit bij een automaat. Natuurlijk was er weer een ongeduldige Duitser die vond dat het allemaal te lang duurde en hij begon op de automaat te drukken, maar ik had gelukkig snel in de gaten dat het geen loipepas was, maar een parkeerkaart. Dus drukte ik weer op annuleren; moest de Duitser natuurlijk weer langer wachten. Je zag het denkbeeldige stoom uit zijn oren komen.
In Niederthai was er de mogelijkheid om voor €10,- een middag biatlon te doen: rondjes langlaufen en schieten. Omdat ik biatlon helemaal geweldig vind en dit mijn kans is om eens te testen hoe dit gaat, ben ik de hele middag rondjes gaan draaien en schieten. Dit ging me opvallend goed af en ik heb me kostelijk vermaakt. Overigens hadden we hier in de ochtend ook les…maar toen de lesgroep langs een terras kwam was onze instructeur al meer dan de helft van de groep kwijt. En ineens stond ik weer ergens tussen de les van de gevorderden. Af en toe snapte ik er niets meer van.
In de langlaufgebieden lag veel en goede sneeuw. Er lagen kilometers loipes waar iedereen van harte lust kon langlaufen en wandelen. Sommigen zag je pas aan het eind van de dag weer. Natuurlijk was er een dag bij dat er een aantal mensen niet op tijd bij de bus waren, dus de buschauffeur vond dat voor straf de bus schoongemaakt moest worden. Dit is echter niet tot uitvoer gekomen.
De eerste dagen was er de mogelijkheid om in de ochtend les te nemen en in de middag je eigen plan te trekken. Ik voegde aan bij de skaters, echter bleek de groep te gevorderd te zijn, dus ging ik samen met een Bedaf’er zelf oefenen en kregen we in de middag nog les. Ik mocht gelukkig de skateski’s lenen van een andere Bedaf’er; ze waren iets te lang waardoor ik telkens weggleed bij de afzet. Maar later in de week kon ik op andere geleende skateski’s goed uit de voeten en heb ik echt stappen gezet met skaten.
Iedere ochtend kregen we natuurlijk een warming-up van onze begeleidster om de spieren op te warmen. We hadden veel bekijks en het was komisch om te zien; het ging natuurlijk niet in motorische gelijkheid. De een was soepeler of stijver dan de ander. Want de spierpijn en alle kwaaltjes hier en daar kwamen onvermijdelijk opzetten.
In Seefeld gingen we met een bus omhoog naar het langlaufgebied om te langlaufen en te lunchen. Helaas was de herberg voor de lunch ontzettend druk en kon het niet goed aan. Hier kwam ik tot de conclusie dat we toch veel tijd kwijt zijn aan lunchen. Dit ga ik toch echt anders doen….de dag erop heb ik lekker langs de loipe, in het zonnetje, op een bankje geluncht. Beter dan in de drukte op het terras bij een chagrijnige ober.
Waar ik aan het begin van de week flink aan het ploeteren was om vooruit te komen, ging het later in de week al stukken beter, dus ben ik met enkele Trollers de rode loipe afgegaan; ik kreeg nog wat tips, maar al gauw waren beide Trollers uit het zicht verdwenen. Maar goed ook, want op het laatste stuk naar beneden vloog ik natuurlijk onvermijdelijk uit de bocht, dus konden ze me niet uitlachen. Mijn linkerski wilde rechtdoor bij een bocht naar rechts, dus ik kon niet meer zo goed bijzetten, met als gevolgd dat ik heel sierlijk met mijn snufferd in de sneeuw belandde. Iemand iets gezien….nee….mooi … opstaan en verder gaan alsof er niets is gebeurd.
Het schijnt een gebruik te zijn om een groepsfoto te maken….op een of andere manier had ieder zijn eigen plan, dus het duurde even voor dat projectje geslaagd was; dan moest ik weer plassen, dan was een andere Troller weer afwezig, en ga zo maar door.
In Leutasch was er de laatste dag een wedstrijd; over een km zo snel mogelijk klassiek langlaufen. Er zijn mooie tijden neergezet door de mensen. Je werd ingedeeld in een groep van 3 langlaufers: snel, middel, minder snel. Was ik nou middel of minder snel? Ik heb er 6 minuut en 19 seconden over gedaan. Geen flauw idee of de tijd goed was, maar voor mij voldeed het. Ik had op het moment daar natuurlijk weer de pech dat er twee toeristen in mijn baan gingen. En jawel….om ze in te halen, probeer ik al klungelend in de andere loipe te komen. Dit ging niet zo gladjes natuurlijk; moet er komisch uitgezien hebben. Daarna had ik vrij baan…. het klassiek langlaufen ging echter niet zo snel, dus besloot ik maar de hele weg te dubbelstokken. Dat ging me toch veel beter af. De Trollers hebben het qua tijden in ieder geval niet af laten weten.
Avond
Natuurlijk was er in de avond entertainment in de vorm van een dansavond, kerststallen kijken en een bonte avond. De repetitie voor de bonte avond in de vorm van een lied waar we onze belevenissen van de week in hadden verwerkt ging goed, maar op het moment daar ging het niet meer zo geweldig. Volgens de Trollers kon ik de melodie van ‘Jan Smit- als de morgen is gekomen’ heel goed zingen; dus wilden ze aan mij optrekken. Maar ik bleek te veel in het donker te staan, waardoor ik de tekst niet meer goed kon lezen (ja die leeftijd heb ik inmiddels ook) Hierdoor kon een Troller zich niet meer aan mij optrekken en de rest niet aan die Troller. Wat er dus gebeurde…Niet meer voor herhaling vatbaar in ieder geval.
Verder was er iedere avond de mogelijkheid om in de sauna, het zwembad of dampsauna te gaan. Hier werd goed gebruik van gemaakt door velen.
Als het ‘einde’ is gekomen
Onvermijdelijk komt de laatste dag waarop we ook weer heel vroeg uit de veren moesten; stiekem vond ik het ook wel fijn om weer naar huis te gaan. Iedereen lag te slapen in de bus, maar ik zat te kijken naar de bergen die langzaamaan achter mij kleiner werden in het ochtendgloren; de sneeuwtoppen mooi reflecterend in het ochtendlicht. Ik krijg dan toch altijd weer heimwee naar de bergen. Ze zeggen altijd dat je vooruit moet kijken, naar de toekomst. Maar in dit geval loont het toch echt om achter je te kijken. Naar wat er was.
Oh ja….moesten de ski’s nou links, rechts of toch in het midden van de bus?